En dan nu het volledige reisverslag (voor wie nog zin heeft om het te bekijken..)

Hoe beschrijf je wat je allemaal hebt meegemaakt? Hoe breng je gevoelens en emoties over? Ik ben alvast geen goede schrijver, vandaar dat ik het vooral met veel foto's tracht te doen.

Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor de steun aan dit mooie project. Het heeft me deugd gedaan dat zoveel mensen bereid waren om iets te storten voor Trias. Ik had dit niet verwacht en ben hier zeer dankbaar voor.

Het was een ervaring om nooit te vergeten: een uniek concept waarbij je van zeer dichtbij kan zien hoe Trias ondernemende mensen vooruit helpt, een goed doel in combinatie met een sportieve uitdaging.

Vrijdag 20 januari 2017

De kinderen zijn al bij mijn schoonmoeder gaan slapen, want we moesten vroeg uit de veren richting Zaventem. Het afscheid van Lode was niet gemakkelijk, hij liet me maar niet los. Schuldgevoelens namen toch wat de bovenhand.....

Nog steeds laat de gedachte van de stressfractuur van mijn hielen me niet los: zal ik er last van hebben of niet...Even getwijfeld om een karretje mee te nemen naar Ecuador... :-)




Na een lange vlucht (lees: veel filmpjes kijken) waren we pas voltallig, want David was al enkele dagen eerder afgereisd om te acclimatiseren. Het avontuur kon beginnen!!!
Na nog een lange autorit naar Riobamba, konden we eindelijk onder de wol kruipen.

Zaterdag 21 januari 2017

Na kennis te maken met Lieve en haar familie reden we samen naar Coprobich, de coöperatieve van de quinoa-telers.

We kregen een uitgebreide uitleg van het bestuur. Gelukkig dat Lieve alles vertaalde, want jammer genoeg begreep ik geen enkel woord Spaans (in tegenstelling tot Peter en David....)
Met een ganse delegatie trokken we dan naar het land om te zien hoe quinoa wordt geteeld en in onder welke omstandigheden.
Hieronder enkele sfeerbeelden.

Zoals je kan zien is het terrein steeds hellend waardoor het bewerken met veel handenarbeid gepaard gaat. Hier ondersteunt Coprobich de landbouwers zo goed mogelijk door tips te geven, opleidingen te organiseren en zelfs nieuwe gewassen mee op te starten maar vooral ook door een eerlijke prijs te betalen voor de quinoa.
De quinoaplant



Nadien keerden we terug naar Coprobich, na een lekkere maaltijd, wachtte ons een bezoek aan de fabriek. Getooid in haarnetjes en laarzen (of zakken over onze schoenen) kregen we uitleg over het reilen en het zeilen in de fabriek. De quinoa wordt eerst gewassen, dan gedroogd, gesorteerd en de steentjes of ander vuil eruit gehaald en als laatste stap verpakt.



Bjorn kon ons zeggen dat in vergelijking met vorig jaar er al verbeteringen waren aangebracht (dankzij de steun van Trias Trail 2016): tegels in de fabriek, geschilderd, nieuwe verpakkingsmachine,... Om hun productgamma te kunnen uitbreiden staat nu een investering van een molen op het programma.
In de uitleg die we kregen merk je dat er heel veel gedrevenheid in het bestuur zit. Ze willen op termijn een rendabel bedrijf zijn zonder steun van Trias, ze willen landbouwers een eerlijke prijs geven en ondersteunen. Door alles van op de eerste rij te zien en te horen, sta ik nog meer achter het project. De centen worden goed besteed!!!

Bij de overhandiging van de cheque werden we ook nog getrakteerd op een lokale dans, waar we uiteraard aan moesten mee doen. We kregen als bedanking ook nog een mooi handwerk en quinoa!






Het was absoluut een geslaagde, leerrijke dag!




Zondag 22 januari 2017

De eerst acclimatisatiewandeling! In de nabijheid van de Chimborazo ligt het bos van Polylepis. Met de voltallige familie van Lieve trokken we erheen. De kinderen hadden in tegenstelling tot ons absoluut geen last van de hoogte, het leken wel berggeitjes.



Op de terugweg naar de Chimborazo lodge, onze verblijfplaats voor twee nachten, zagen we wolven zicht tegoed doen aan achtergelaten slachtafval. Indrukwekkend, alhoewel ik het liever vanop een afstand bekeek.




De Chimborazo lodge (3900m) vond ik persoonlijk onze mooiste verblijfplaats. Een charmante berghut aan de voet van de berg. Leuk ingerichte kamers, prachtig zicht op de Chimborazo, een lekker haardvuurtje in de eetzaal wat dan ook uitnodigde voor een glaasje wijn (of cola zero....)





Maandag 23 januari 2017

Tweede acclimatisatiedag. Voorbij de woning van Lieve en Jaime trokken we met de jeep de bergen in  naar het vertrekpunt van de wandeling. Door de graspollen heen stegen we naar een top van 4000m waarbij vooral het laatste stuk hard labeur was door de zeer steile helling. Maar wat een prachtig zicht! Jaime benoemde dan ook elke berg in de verte!








Na de wandeling toonde Lieve ons nog een ander project van Trias in Ecuador. Ze ondersteunen ook een vrouwenvereniging die handwerk maakt en hiermee een onderneming willen uitbouwen. Door de vrouwen een werkkapitaal te geven, maar vooral ook het sociale aspect van ondernemende vrouwen in een toch nog zeer typische mannenwereld op de kaart te zetten. Een project naar mijn hart.
We konden het dan ook niet laten om iets te kopen en ben ik dus een prachtige Alpaca wollen sjaal rijker!!






Dinsdag 24 januari 2017

Een druk programma vandaag: een wandeling op de Chimborazo en daarna een afdaling met de mountainbike. We startten de tocht op 4800 m aan een hut, waar we onder een stralende zon tot de volgende hut naar een hoogte van 5000 m stegen. Aangezien het vlot ging, trokken we onze stijgijzers aan en klommen we verder tot 5250 m. Dit hadden we dan ook weer eens gedaan ;-)





De sneeuw lag zo goed, dat de afdaling een waar plezier was. Het leek wel wat op skiën zonder ski's... Maar daarna werd ik toch even uit mijn comfortzone gehaald, de verdere afdaling op een mountainbike, voor mij een eerste keer. In het begin verliep het wat stroef, maar eens ik de techniek door had, heb ik er echt van genoten.






Moe maar voldaan zijn we allen veilig aangekomen bij Lieve waar er frietjes met stoverij op ons wachtten. Dank je wel, ouders van Lieve!!



Op de weg richting Ilinizas Norte, maakten we nog een tussenstop aan het kantoor van Trias. Ook daar werden we hartelijk ontvangen door de medewerkers.




Woensdag 25 januari 2017

De start van een tweedaagse naar de top van de Ilinizas Norte (5200m).


De eerste dag ging de klim tot aan de berghut op 4800 m. Er was ons al verteld dat de hut er langs de buitenkant mooier uitzag dan aan de binnenkant, maar dat was nog zacht uitgedrukt... Ik heb nu wel al wat ervaring met hutten in de bergen, maar deze staat toch bovenaan de lijst om nooit te vergeten, maar dan in de niet zo positieve zin. Het was er zo vochtig dat het vocht van de muren liep en de matrassen hadden er uiteraard ook onder te lijden. Maar hier zeggen foto's meer dan woorden.




En toch heb ik er goede herinneringen aan: we hebben veel gelachen, plezier gemaakt en vooral uren  gekaart!! Dit alles om te acclimatiseren aan de hoogte en in afwachting van de top de volgende dag.




Donderdag 26 januari 2017

Het was een zeer moeilijk nacht: veel snurkende mannen, koud en vochtig, maar vooral de hoogte hield me uit mijn slaap. Af en toe een slaapapneu: wakker worden met het gevoel dat je te weinig lucht hebt. Dus ik was blij dat het 5h was, tijd om op te staan en te vertrekken voor de top.





De wind gierde langs onze oren en maakten de technische beklimming toch wat lastiger. Na veel klimmen en klauteren maar ook wel genieten van het uitzicht, bereikten we met z'n allen 5200m. Maar wat was het daar koud !!






Na de afdaling, lagen we toch allemaal even uitgeteld :-) dus de komende rustdag was meer dan welkom!




Vrijdag 27 januari 2017

Ik durf zeggen een welverdiende rustdag in Otovalo vandaag. Uitslapen, op het gemak ontbijten, naar een plaatselijke markt, rondkijken in de omliggende straatjes, een nabijgelegen waterval bezoeken, een lokaal muziekatelier bewonderen maar ook vooral de verjaardag van Bjorn en David vieren!!







Zaterdag 28 januari 2017

Klaar voor vertrek voor de ultieme beklimming. Het is de Cayambe geworden en niet de Cotopaxi omdat deze laatste momenteel een actieve vulkaan is en gesloten is voor beklimmingen.



Met de jeep kunnen we tot aan de berghut rijden, maar het is een rit om nooit meer te vergeten. Dank je wel Jaime, onze chauffeur, om ons met de 4x4 tot boven te brengen. Hotsend en botsend zijn we er veilig aangekomen.
Gelukkig was de berghut van een betere soort dan aan de Ilinizas Norte.
Rond 18h kropen we in onze slaapzak om terug op te staan om 23h, want onze beklimming startte om middernacht. Jammer genoeg weer niet veel kunnen slapen... oordopjes helpen toch niet voldoende...

Zondag 29 januari 2017

De weersomstandigheden zijn niet best, door een gure wind zien we er als marsmannetjes uit bij ons vertrek.



Het eerste stuk is door stenen en rotsen en valt best mee. Aan de gletsjer was onze eerste stop om wat te eten en te drinken en bonden we onze stijgijzers aan. Lang duurde de stop niet want het was berekoud.
Hier kon ik nog lachen...



Daarna stijgen, stijgen, stijgen, en nog eens stijgen. Het leek oneindig vooral 's nachts omdat je maar enkele stappen voor je kan kijken. Geleidelijk aan voelde ik mijn krachten en energie volledig weg gaan. Ik kon enkel maar denken aan: ik wil pauze nemen en wat rusten, maar op een gletsjer is dit niet evident. Ik werd misselijk bij elke stap die ik zette en begon geleidelijk aan te beseffen dat de top er voor mij niet zou inzitten. Toch nog verder gedaan en bij een volgende pauze getracht om nog iets te eten en drinken. Maar door de kou en de misselijkheid eigenlijk zo goed als niets binnen gekregen. Ik had de intentie om toch nog verder te doen, maar het ging niet meer en je moet ook nog kunnen afdalen. Met spijt en teleurstelling heb ik dan voor mezelf de knoop doorgehakt om te stoppen. Onder begeleiding van Jaime heb ik dan ook veilig de hut bereikt en ben ik direct uitgeput in mijn slaapzak gekropen.

Mijn medereizigers hebben de tocht verder gezet en hebben onder barre omstandigheden de top bereikt. Super gedaan van hen!!! Het lijken wel echte ijsmannetjes... Ze mogen fier zijn op hun prestatie!!



Veel tijd om te bekomen hadden ze niet want we hadden nog een lange rit naar Quito voor de boeg. Maar ik kan je wel zeggen: het was toch vrij rustig in de auto, op wat gesnurk na.

Maandag 30 januari 2017

Onze laatste dag in Ecuador. We hadden nog de tijd om wat van Quito mee te pakken voor we richting luchthaven moesten gaan.
Het was een blits bezoek maar de straatjes, de winkeltjes, de kleurrijke pakken van de wacht zorgen voor een beeld dat smaakt naar meer en een reden om nog eens terug te gaan.

Dinsdag 31 januari 2017

Na een lange vlucht werden we thuis verwelkomt door Trias. We kregen een mooi welkomstgeschenk en gaan nog even samen op de foto.

Jammer genoeg moet ik nog even wachten tot in Ertvelde om knuffels van mijn kinderen in ontvangst te nemen want Lode was ziek en Koen was met de auto in panne gevallen onderweg naar Zaventem. Maar de mooie tekening van de kinderen met opschrift: "jij bent top ook zonder top" deed me helemaal smelten.

Het was een zeer intense beleving waar ik mezelf ben tegen gekomen, maar als iemand me vraagt of ik het opnieuw zou doen, aarzel ik geen seconde en antwoord ik volmondig JA....
In stilte denk ik al na over het volgende.... :-)
En... geen last van de hielen gehad, niet verwacht...